expo
Zaterdag 04 07 '09 - Zondag 30 08 '09
Peter Defurne, Katy Dehoorne, Gilbert Degryse, Natalie Honraet, Karen De Ketelaere, Peter Paelinck, Peter Simoen, Patrick Steen, Karl Vandenberghe, Hans Vandeweghe, Robie Vanoutryve, Sven Verhaeghe, Marc Cordenier
Binnen afzienbare tijd gaat de loods aan de Kleine Dijk 33 tegen de vlakte en moet ze wijken voor een woonproject. Het gebouw heeft een lange geschiedenis: van schoensmeerfabriek Ca Va Seul, Limonadefabriek Debackere, De Brandweer, een volleybalclub tot Stedelijke Technische Dienst.
Dertien kunstenaars strijken er deze zomer als laatste gebruikers neer en brengen met deze tentoonstelling een ultieme groet, voordat het gebouw definitief uit het stadsbeeld wordt gewist.
Peter Defurne: 'Drawn From Memory'
mijn werk probeert vooral een verhaal te vertellen over het belang van geschiedenis. enerzijds als abstract gegeven, anderzijds als vonk om een dialoog op gang te trekken omtrent de functie van 'wat was', in ons streven naar evolutie. concreet wordt gewerkt vanuit het architecturale gegeven dat constant aanwezig is, maar toch steeds andere rol toegedeeld krijgt. in dit werk is er ook aandacht voor het poëtische, al dan niet met een onderhuids cynisme.
materiaal: houtconstructie, papier, pulp, houtskool, inkt, harsen, media essentie: verbeeld verleden, ruimtelijkheid en Tekenkunst
Katy Dehoorne
De poëzie van de verlatenheid.
De verlatenheid en vergankelijkheid van een gebouw brengt een tristesse teweeg waarin de schoonheid van het verleden verborgen ligt.
Dat zal ik proberen weer te geven in mijn schilderijen.
Gilbert Degryse: 'Z.T.'
Zes Big Bags geven de toeschouwer een direct vermoeden van afbraak en opbouw. Door een minimale ingreep refereert elke box aan een vroegere activiteit op deze site. Door telkens één van onze zes zintuigen te beroeren, geven de boxen hun inhoud prijs.
Natalie Honraet
Stil. Waarnemen. Verwachten.
Alles is blauw en groen.
Mensen komen voorbij. Voeten hangen naar beneden. Een landschap schuift onder hen door.
Kleine volumes worden gedachtewandelingen.
Stil. Wit.
Karen De Ketelaere
Begin de jaren zeventig hebben we de volleybalploeg Salvoda (Sint Aloysiuscollege Volleybal Dames) gestart. De limonadefabriek diende als ons plein, de bakken bier en limonade als ons decor.
Deze mooie herinneringen wil, ik nu weergeven in 4 schilderijen(60 x 80cm)
Ik probeer de spanning te schilderen van mensen die wachten op de bal.
Peter Paelinck
De geluidcollage wordt opgebouwd rond stemmen en geluiden uit de ruimte zelf. deze worden soms als signaal gebruikt, onherkenbaar ... alles ontstaat uit niets om terug niets te worden.
Ik gebruik een zelfgemaakte cut-up techniek met de audio-bestanden. Alle opgenomen bestanden worden wilkeurig verknipt en rondgezaaid op de geluidsband, als losse stenen.
Ooit gebruikt en kostbaar, liggen ze te wachten op een braakliggende stuk grond, een nieuwe bestemming, of onherkenbaar vervormd te geraken door moeder natuur zelf.
Beter gekend als het niets.
Peter Simoen
afbraak van een mens - afscheid van een huis, een plaats - laat sporen na - laat alle zekerheden even achter je - laat het eindpunt niet vaststaan - laat alles los - laat sporen na in het beton.
Patrick Steen
Afscheid van het boek.
Oude afgedankte bibliotheekboeken als grondstof voor een monumentale sculptuur.
Boeken geassembleerd en gemonteerd tot nieuw werk.
Karl Vandenberghe
Wegkwijnen, wijken, weemoed
Weg die hel, blik op oneindig
Worstel met beklijvende tekens
Speelse demonen in niemandsland
In een reeks poëtische etsen neemt Karl Vandenberghe je mee in een wereld achter de wereld. Ook al is er niets tastbaar meer blijven beelden verder malen. Sommigen beklijven, anderen vervagen of roepen weer nieuwe droombeelden op. Afscheid nemen, neemt z'n tijd. Het is zoals beminnen of verafschuwen of verlangen... Het is niet in één beeld te vatten. Het gaat hier dan ook om een reeks etsen die meestal in verschillende staten en meerdere kleuren zijn afgedrukt. Zoals in het overige werk is gebruik gemaakt van oude, verweerde zinken afdrukplaten die met droge naald, aquatint of andere etstechnieken zijn bewerkt.
Hans Vandeweghe
Fotografie is mijn manier van kijken, van greep proberen krijgen op wat ons omringt, vanuit het besef dat niets is wat het lijkt...
Goede fotografie is het resultaat én het geheugen van een onbevangen, geconcentreerd kijken.
Eerder dan de natuur an sich, of de mens als individu, ben ik geïnteresseerd in wat hij/zij ,al dan niet bewust, in deze natuur uit- of aanricht, of als activiteit en spoor in zijn omgeving nalaat.
Gebouwde, stedelijke omgevingen genieten mijn voorkeur.
Mijn speciale belangstelling gaat uit naar de op het eerste zicht, triviale, veronachtzaamde context en de vaak letterlijke “achterzijde” van de dingen.
Componenten van mijn fotografie zijn compositie, kadrering, de gefragmenteerde blik, het beeld in het beeld en de dualiteit anekdotiek/abstractie…
Naast autonome, zelfstandige beelden, maak ik beeldcomposities, samengesteld uit twee of drie naast elkaar geplaatste opnames, die op die manier een nieuwe betekenis krijgen.
Robie Vanoutryve
Schilderij : La Traversée : 195 x 195 cm - olie op doek - 2005
Het schilderij maakt deel uit van het tentoonstellingsproject "Images Imaginées" samen met Marc Cordenier (beelden , materiaal: dierlijke beenderen, epoxy en inox). Dit werk verwijst naar het begrip afscheid om dan te verdwijnen in het (n)ergens. Zoals de beelden is ook dit schilderij totaal ontvleesd (van verf). Het werd gemaakt met olie en pigment; Suggestief : het zou je mee moeten nemen voor een reis in het onbepaalde van de leegte na het be- leven.
Sven Verhaeghe: 'Glory Land'
Installatie van film, sculptuur en tekeningen rond de lege ruimte.
Het aspect van verlatenheid, het ontheemd zijn, is in de kunst prominent aanwezig. De mens voelt zich in de steek gelaten door medemens, zichzelf, maar ook door de natuur. Rilke schreef in zijn opstel 'Worpswede': men ging de natuur pas begrijpen toen men haar niet meer begreep; toen men voelde dat zij het ándere was, het element dat niet deelneemt, dat geen zintuigen heeft om ons op te nemen, toen pas had men haar voorgoed verlaten, eenzaam, buiten een lege wereld.
De lege ruimte die Sven Verhaeghe in de loods tot zich laat komen, is weliswaar door de mens verlaten, maar zijn aanwezigheid is niet uit te wissen. Het heilige of mystieke sfeer die bij de geobserveerde ruimte rondhangt, boort een diepe duistere band tussen mens en de natuur aan. Het werk van Verhaeghe illustreert deze imaginaire band.
Marc Cordenier
aan al onze woorden
aan al ons voelen
zal alle vocht en vel
zich éénmaal ontheemden
liefste, ook dan zal de liefde
ons in ons vlees en bloed ontgaan
eerder nog dan in ons anoniem gebeente
liefste, is daarom die rush
in jouw rozig lichaam een verbond
met het leven nog voor de dood
al het heidens bezinksel uit de ogen
van onze begeerte wegvreet
tot onleesbaar op het bot
Robie Van Outryve
