Wire + Madensuyu

Donderdag 04 11 '10

concert

Wire

We schrijven Engeland, Watford School of Art, in 1976. Wire wordt opgericht door Colin Newman en kotgenoot George Gill. Het duo loopt niet hoog op met wat er op muzikaal vlak in Londen gebeurt, hun inspiratiebronnen wonen immers in New York: Velvet Underground, Patti Smith, The Modern Lovers en The Ramones. Bruce Gilbert (gitaar, Graham Lewis (bas) en Robert Gotobed (drums) worden er bij gehaald, en de eerste Wire line-up is een feit.
Na een rampzalige Londense show in Roxy Club zet de band George Gill wegens artistieke meningsverschillen aan de deur en begint Wire als gek nieuwe nummers te schrijven. Twee maanden na het debacle in de Roxy Club krijgt Wire dan toch een tweede kans in Londen. Het publiek is nog steeds niet onder de indruk, maar de groep valt in de smaak bij Mike Thorne van EMI. Thorne besluit zich over hen te ontfermen en versiert een deal met Harvest, het label waar EMI haar minder toegankelijke acts parkeerde.
Terwijl de Britse punkmachine op volle toeren draait, blijft Wire bewust afstand houden van die scene. Punk wordt al snel een karikatuur van zichzelf, waar Wire ‘met de focus op experiment en progressie‘ in een soort van constante metamorfose zit. Hun eerste drie albums (Pink Flag, Chairs Missing en 154) alleen al zijn het bewijs van een verbluffende evolutie, waarbij de groep zich als het ware drie maal (geslaagd) heruitvindt in een periode van amper twee jaar tijd. Net die capaciteit tot hernieuwing en de slimme zet om enkel platen uit te brengen als daar ook ideeën voor zijn, blijken cruciaal voor Wire’s schijnbaar eindeloze houdbaarheidsdatum en blijvende relevantie.
In 1980 begint de groep aan haar eerste sabbatperiode die zal duren tot 1985. In 1992 gaan ze terug uit elkaar tot 2000. In deze windstille periodes werkten de diverse Wire leden aan andere en solo projecten. Telkens als Wire terug boven water komt, lijkt de band nog scherper dan ooit.
Wire muzikaal omschrijven is geen makkie. Op hun minimalistische debuutplaat Pink Flag worden extreem korte gitaaruitbarstingen afgewisseld met geladen klanktapijten en andere experimenten. Heiligschennis voor de diehard punks van toen. Op opvolger Chairs Missing horen we een andere Wire, die naar hartenlust experimenteert met nieuwe snufjes als keyboards, synths en loops. De antipunk van weleer transformeert in gesofisticeerde postpunk. Met 154 wordt de originele punksound nog verder achter gelaten. Songs worden gedemonteerd tot alleen de essentie overblijft. Er wordt gespeeld met tempo, herhaling en vorm, zowel muzikaal als tekstueel. In al hun consequentheid komen ze af en toe vervaarlijk dicht in de buurt van een perfecte popsong, maar dan één zonder refrein of strofes. Doorheen hun ondertussen dertigjarige carriëre blijft Wire haarscherp, hypnotiserend, razend en verbluffend direct.

Begin jaren negentig kiezen ze resoluut voor de electronica-weg om aan het begin van het nieuwe millennium terug vier mokerslagen van platen af te leveren met Read & Burn 01 & 02 (2002), Send (2003) en recentelijk nog Read & Burn 03 (2007). Het is bewonderenswaardig hoe de band haar eigen grenzen blijft verleggen en nog steeds fris en up to date klinkt, zonder zich aan enige spelregels te houden.
Binnenkort verschijnt er een compleet nieuw album van hen. Velen kijken reikhalzend naar dit werk uit, wij evenzeer. Eigenzinnig als ze zijn, hoe ouder hoe koppiger blijkbaar, gaan ze nu eerst touren. We zijn dan ook zeer verheugd dat ze een stopplaats voorzien aan de Kleine Dijk te Diksmuide.

Zoals we tijdens hun eerste doortocht hier, nav ons 20 jarig bestaan, ondervonden kent Wire live zijn gelijke niet. Waar ze eind jaren ‘70 al een ongehoorde sound hadden, is er op dat vlak nog niet veel veranderd: zo strak dat het bijna zeer doet, ruw, snijdend, splijtend en onweerstaanbaar. Zonder Wire geen Big Black, Shellac noch Battles, laat staan hardcore en postrock. Verplicht voer.

concert

Madensuyu

Madensuyu moet zowat de meest energieke en originele band zijn die ons landje rijk is. En dat wij met deze stelling niet alleen staan, bewijst ook Wire, op wiens expliciete vraag ze het voorprogramma mogen verzorgen. We hopen dan ook dat ze op deze manier voet aan wal krijgen in het – o zo moeilijk toegankelijke – Britse muzieklandschap.
Compromisloos timmert Madensuyu aan een eigenzinnige loopbaan die ergens in 2004 begon toen ze de derde plaats wonnen in de Rockrally, over de mokerslag van een debuutalbum A Field Between (2006, eigen beheer) tot het zo nodig nog straffere kersverse D is Done (2008, eigen beheer). Madensuyu creëert een geheel eigen muzikaal alfabet, weliswaar met flarden Sonic Youth, Mogwai, Shellac of Radiohead in zijn meest experimentele bui, maar is nergens definitief op vast te pinnen. De teksten lijken vaak op linguïstische spelletjes die de muziek dienen, doordachte nonsens waar je als luisteraar het raden naar hebt en toch perfect logisch klinken. Met zijn tweeën produceren PJ Vervondel (drums) en Ylode De Gezelle (gitaar) rockmuziek in z’n essentie, ontdaan van poses en nodeloze ballast. Hun eerlijkheid en gedrevenheid spatten ook live van het podium, tezamen met een hoop bloed, zweet en tranen, want voor minder gaan ze niet. Voor ons zijn ze al een wereldband, hopelijk zijn ze dat straks voor de wereld ook.